Jan Tarnowski herbu Leliwa (1488 - 1561) kasztelan krakowski i hetman wielki koronny, po kądzieli prawnuk Zawiszy Czarnego. Już w 1509 roku, u boku hetmana Mikołaja Kamienieckiego, odznaczył się w wojnie z hospodarem wołoskim oraz w bitwach pod Wiśniowcem i Orszą. Niepospolitemi obdarzony zdolnościami, dla wykształcenia wojskowego podróżował po Syrii, Palestynie, Arabji, Egipcie, Europie zachodniej i południowej. Bawiąc w portugalji, otrzymał od króla Emanuela dowództwo w wojnie z Maurami. Uzyskawszy wielką sławę wojenną, wyniesiony został przez cesarza Karola V do godności hrabiego Rzeszy Niemieckiej. Po powrocie do kraju piastował urząd kasztelana wojnickiego (1521), potem wojewody ruskiego (1526), z którego roku 1536 na kasztelanią krakowską posunięty został. Po śmierci Mikołaja Firleja w 1526 roku przejął buławę hetmana wielkiego koronnego.
W 1530 roku ożenił się po raz trzeci, z Zofią, najstarszą córką Krzysztofa Szydłowieckiego i po śmierci kanclerza ostatecznie w jego rękach pozostały dobra opatowskie. To Tarnowski dokończył rozpoczęty przez Szydłowieckiego remont kolegiaty św. Marcina.
Zdolnościom taktycznym Tarnowskiego Zygmunt Stary zawdzięczał zwycięstwo pod Obertynem w 1531 roku, nad przeważjącymi siłami hospodara wołoskiego oraz zdobycie Homla i Starodubu w walkach przeciw Moskwie w 1535. Wiernie stanął też po stronie króla w czasie kokoszej wojny. W roku 1549 Tatarów zniósł pod Tarnopolem odebrawszy im wiele jeńców, jednak, z nieznanych powodów od 1553 znalazł się na czele opozycji przeciw Zygmuntowi Augustowi i występował przeciw niemu na kilku sejmach, potem usunął się z życia politycznego. Zmarł w Wiewiórce w 1561 roku i pochowany został w dziedzicznym Tarnowie. Był autorem pism O gotowości wojennej, Consilium rationis bellicae i Ustawy prawa ziemskiego polskiego.
Orgelbrand jest przekonany, że Tarnowski należy w historii naszej do najznakomitszych ludzi zarówno jako wojownik, jak i mąż stanu. (...) Jako wojownik stworzył nową taktykę obozową i uorganizował wojsko przez postawienie silnej władzy hetmańskiej; jako administrator (...) zaludnił potężne przestrzenie Rusi, spustoszone przez Tatarów i umocnił twierdzami. Mąż wielkiej bystrości umysłu (...) Był (...) przyjacielem nauk i lubił uczonych. W swoich dobrach posiadał wielki, jak na owe czasy, księgozbiór.

Herb Leliwa z herbarza K. Niesieckiego

Leliwa - księżyc dwurożny, z gwiazdą po środku, w polu błękitnym, tak Długosz opisuje herb wojewody krakowskiego Jana Tarnowskiego.

Według encyklopedii Orgelbranda byli Tarnowscy, herbu Leliwa jednym z najstarożytniejszych rodów w Polsce, sięgającym pierwszych Piastów. (...) W Małopolsce od dawna odgrywali (...) wielką rolę. W kronikach występuje najpierwszy Jan z Tarnowa za Kazimierza W. On także hetmanił za Władysława Jagiełły przeciwko Krzyżakom (...). Syn jego Jan Amor, wojewoda krakowski rozgromił (...) hospodara wołoskiego pod Kołomyją (...). Jego synem z kolei był Jan Tarnowski - zięć Krzysztofa Szydłowieckiego.