Krzysztof Szydłowiecki herbu Odrowąż (1467 - 1532) kasztelan krakowski i kanclerz wielki koronny, wybitny dyplomata, jeden z czołowych polityków w czasach Zygmunta Starego, dusza ówczesnego rządu Rzeczypospolitej. Wg encyklopedii Orgelbranda należał do szeregu możnowładców, którzy potęgą swą wpływali wielce na losy kraju. Syn marszałka dworu królewskiego, wychowany na dworze Kazimierza Jagiellończyka, zaprzyjaźniony z przyszłym królem Zygmuntem I, już od 1497 roku zaczął zajmować wysokie stanowiska i często był używany do załatwiania wielu ówczesnych najważniejszych spraw dyplomatycznych. Uczestniczył w zjeździe poznańskim w sprawie zgody z Krzyżakami, już jako kanclerz wielki koronny przygotowywał zjazd i porozumienie wiedeńskie (był stronnikiem Austrii). Również, jak pisze Niesiecki, Królową Bonę w r. 1518 do Polski sprowadził.
Dzięki licznym nadaniom, a także łapówkom (od samego tylko cesarza Maksymiliana przyjął Szydłowiecki 80 tys. dukatów, za poparcie Austrii na kongresie monarchów w Wiedniu, a brał też pieniądze od węgierskiego Jana Zapolyi i francuskiego Franciszka I, za protekcję kanclerza opłacał się również Gdańsk) zdobył ogromny majątek. Oprócz prowadzenia wystawnego trybu życia, którym zasłużył sobie u współczesnych na miano polskiego Lukullusa, wspierał nim naukę i sztukę. Był mecenasem i protektorem humanistów na skalę europejską, w 1526 roku Erazm z Rotterdamu zadedykował mu pracę Lingua, w Polsce z jego patronatu korzystał Stanisław Samostrzelnik, autor miniatur na przywileju opatowskim.
W 1512 roku ożenił się z Zofią z Targowiska, niestety wszyscy synowie jego i jego brata Mikołaja zmarli w młodym wieku, więc na nich dwóch w 1532 roku wygasł ród Szydłowieckich.